Za; http:// www.vatican.va/ holy_father/ john_paul_ii/speeches/2004/may/documents /hf jp-ii spe 20040523_rabbino-segni_en.html – pełny tekst:
tłum.własne m.jasińska / cytaty z Pisma Świętego: wg Biblii Jakuba Wujka, Wyd. III, Kraków 1962;— IMPRIMATUR: Karol Wojtyła Vic. Capitularis – Przypisy: m.jasińska
Ten list pisany do wielkiego rabina Rzymu przez Jana Pawła dobiegającego kresu życia, na niespełna rok przed śmiercią jest niejako podsumowaniem całego Jego długiego pontyfikatu, dokonanego przez niego samego. Jest po prawdzie JEGO WYZNANIEM WIARY. Ten list jest świadectwem WIELKIEGO APOSTATY I HERETYKA.
Tylko sam ten jeden list powinien być przekreśleniem jakiejkolwiek myśli o Jego kanonizacji.
Cenzura kościelna w Polsce przy niebywałym wsparciu polskojęzycznych mediów, bardzo dbała, aby Polakom pokazywać ich „rodaka” jako wielkiego i świętego za życia, katolickiego papieża.
Sam, jako aktor, doskonale potrafił manipulować tłumami opowiadając np. różne banialuki o kremówkach, wędrówkach po górskich czy rzecznych szlakach;
— urządził transmitowane na żywo ponad godzinne widowisko czytania Liturgii Godzin;
—rozdawał Różańce jednocześnie demolując odwieczne odmawianie 150 Ave Maria na cześć NMP będących odpowiednikiem 150 Psalmów Dawidowych, przez dodanie „tajemnic światła„, — jakby Różaniec sam w sobie nie niósł prawdziwego światła wiary.
— Mało kto też zwrócił uwagę, że w odmawianej przez Jana Pawła II po łacinie Litanii Loretańskiej na zakończenie tzw. „Litanii Miast”, opuścił wezwania: „Królowo bez Zmazy Pierworodnej Poczęta” oraz „Królowo Wniebowzięta„.
Wołał: — brońcie Krzyża, brońcie wiary… —odprawił nawet (za pozwoleniem żydów!!!) Mszę w kaplicy ( zrobionej z celi śmierci) o. Maksymiliana Kolbe w Oświęcimiu
— wcześniej wyrzucając Karmelitanki ze Żwirowiska i nakazując usunięcie wszystkich krzyży, poza tzw. krzyżem papieskim — co w końcu doprowadziło do eksterytorialności obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu na rzecz żydów, — który nie miał nic wspólnego z żydowskim obozem Aushwitz-Birkenau:
— św. o. Maksymilian Maria Kolbe nie ma nawet kaplicy katolickiej a katolicy nie mogą odprawić Mszy Świętej !!!
[ zob.► Karmel Oświęcimski zostaje zamknięty… Czy to kolejny dowód, że to Żydzi faktycznie rządzą Polską? /► Orędzie żydowskie i kontrowersyjne działanie Światowego Kongresu Żydów i nacjonalistów żydowskich /►Owoce pontyfikatu JP II: Polskie klęski – Kalendarium konfliktu oświęcimskiego — Od tego się zaczęło].
Ten list wyjaśnia wszystko: — jest jasną deklaracją wyrzeczenia się Ewangelii i Bóstwa Jezusa Chrystusa.
Wielu Czytelników atakuje mnie za rzekomą „nagonkę” na JPII i „nakręcanie spirali nienawiści”, — mimo, że publikuję tylko wiarygodne dokumenty i analizy, zawsze z podaniem oryginalnego źródła; — w tym wypadku jest to strona watykańska.
Zamykanie oczu na fakty — nie mająca w historii Kościoła precedensu — Jego totalna ruina doktrynalna i moralna — rasistowska apoteoza żydostwa i jego rzekomego unikalnego na przestrzeni dziejów „cierpienia holokaustycznego”, przed którym nawet Męka Chrystusowa musi ustąpić — powszechne obecnie wyśmiewanie religii katolickiej i obrażanie katolików — nic nie da! — Mit runął.
Niestety Szanowni Czytelnicy — stajecie przed wyborem, jak żydzi 2000 lat temu: — wybieracie Jezusa czy Barabasza? Wybieracie Jezusa czy Jana Pawła II. — Wybieracie Życie albo śmierć!
Ja nie sądzę — ja tylko mówię — czas wrócić do prawdziwego Boga, do prawdziwej wiary!!! Póki mamy jeszcze czas!!!
NAJWYŻSZY CZAS!!!
I jeszcze jedno: — nie dziwcie się czynom i stwierdzeniom Franciszka typu:
— „Chrześcijanin nie może być antysemitą; jego korzenie są żydowskie”.
Papież Franciszek jest przyjacielem Żydów
— gdyż już w 1961 r. na stronie Komitetu Żydów Amerykańskich (AJC) możemy znaleźć ciekawe memorandum z 17 listopada, — a więc z czasów tuż przed Drugim Soborem Watykańskim, skierowane do Augustyna kard. Bea, kierującego Sekretariatem ds. Jedności Chrześcijan,
— będące wynikiem prac studyjnych nad — „elementami antyżydowskimi w liturgii katolickiej” — zob. …aby liturgia katolicka nie była „antyżydowska”.
Jak wiemy, Sobór uchwalił Deklarację Nostra aetate, która jest fundamentem judaizacji Kościoła — gorliwie, — aczkolwiek jeszcze nie tak jawnie jak Franciszek,
— Jan Paweł II głosił apoteozę judaizmu — (starsi bracia w wierze, Przymierze Mojżeszowe nadal ważne i obowiązuje żydów w związku z czym nie muszą się nawracać na chrześcijaństwo i stać członkami Kościoła etc.).
Laudetur Iesus Christus et Maria semper Virgo!
Małgorzata Jasińska
————————————————
List JANA PAWŁA II do RABINA RZYMU dr Riccardo di Segniego z okazji stulecia Wielkiej Synagogi w Rzymie – Vatican, 22 Maj 2004
Do wielce czcigodnego dr Riccardo Di Segni
– Naczelnego Rabina Rzymu
Shalom!
— „Jak dobrze i jak miło, gdy bracia mieszkają razem! Hinneh ma tov u-ma na”im, shevet akhim gam yakhad!” (Ps 133 [132]: 1)
1. Z głęboką radością łączę się z gminą żydowską w Rzymie, która obchodzi stulecie Wielkiej Synagogi Rzymu, symbolu i przypomnienia o tysiącletniej obecności w tym mieście ludu Przymierza z Synaju.
Od ponad 2000 lat wasza wspólnota jest integralną częścią życia w mieście; może pochwalić się najstarszą wspólnotą żydowską w Europie Zachodniej, która odegrała ważną rolę w rozprzestrzenianiu się judaizmu na tym Kontynencie.
Dzisiejsze wspomnienie zatem nabiera szczególnego znaczenia dla życia religijnego, kulturalnego i społecznego w stolicy i nie mogę nie wspomnieć o bardzo szczególnym wzruszeniu w sercu Biskupa Rzymu!
Ponieważ nie jestem w stanie przybyć osobiście, poprosiłem mojego wikariusza generalnego dla diecezji rzymskiej, kardynała Camillo Ruini, aby mnie reprezentował; — towarzyszy mu kardynał Walter Kasper, przewodniczący Komisji ds. Stosunków z Judaizmem przy Stolicy Apostolskiej.
Delegując ich, wyraziłem konstytutywne pragnienie, aby być z wami w tym dniu.
Przesyłając wam moje pełne szacunku pozdrowienie za pośrednictwem szacownego dr Riccardo Di Segni, — kieruję moje serdeczne myśli do wszystkich członków wspólnoty: — prezydenta, Leone Elio Pasermana, — i do wszystkich, którzy zebrali się po raz kolejny, aby świadczyć o znaczeniu i żywotności dziedzictwa religijnego, które jest obchodzone w każdą sobotę w Wielkiej Synagodze w Rzymie.
Specjalne pozdrowienia przesyłam emerytowanemu naczelnemu rabinowi profesorowi Elio Toaff za jego otwartość i duchową wielkoduszność, z jaką przyjął mnie w synagodze, kiedy odwiedziłem go w dniu 13 kwietnia 1986 roku.
Wydarzenie to ciągle żyje wyryte w mojej pamięci i sercu jako symbol osiągnięcia nowych możliwości rozwoju w stosunkach między narodem żydowskim i Kościołem katolickim w ostatnich dziesięcioleciach po okresach, które były czasami trudne i niespokojne.
2. Dzisiejsza uroczystość, do której z radością my wszyscy chętnie się przyłączamy, — przypomina nam pierwsze stulecia tej majestatycznej w swej harmonii architektonicznej Synagogi, — stojącej nad brzegiem Tybru, jako wizytówka świadectwa wiary i chwały dla Wszechmocnego.
Wspólnota chrześcijańska w Rzymie, przez Następcę Piotra, łączy z wami, dziękując Panu za tę szczęśliwą okazję.
Jak już mówiłem w czasie wizyty, o której wspomniałem, — pozdrawiamy was jako naszych „umiłowanych braci” w wierze Abrahama, naszego patriarchy, Izaaka i Jakuba, Sary i Rebeki, Racheli i Lei.
Św. Paweł w Liście do Rzymian (por. Rz 11, 16-18), mówi o świętym korzeniu Izraela, na którym poganie zostali wszczepieni w Chrystusa, — „o darach i wezwaniu Boga, które są nieodwołalne ” (Rz 11, 29), — a ty jesteś kontynuatorem pierworodnego ludu Przymierza (Liturgia Wielkiego Piątku, Modlitwa powszechna, narodu żydowskiego)¹.
Jesteście mieszkańcami tego miasta Rzymu na ponad 2000 lat, — jeszcze zanim przybyli tutaj przez tchnienie Ducha Piotr, rybak oraz Paweł w kajdanach.
Nie tylko Pismo Święte, które w dużej mierze dzielimy, [nie tylko w Liturgii ], ale również bardzo starożytne formy sztuki kościelnej świadczą o głębokiej więzi Kościoła z synagogą; — to dlatego, że z tego duchowego dziedzictwa, które podzielone lub odrzucone zostało podane do wiadomości wierzących w Chrystusa, — stanowi nierozerwalną więź między nami a wami, ludźmi Tory Mojżesza, dobrego drzewa oliwnego, na którym wszczepiono nową gałąź (Rz 11, 17).
W wiekach średnich niektórzy z wielkich myślicieli, jak Yehuda ha-Levi i Mojżesz Majmonides, — starali się zbadać wspólną możliwość wielbienia Pana poprzez służbę cierpiącej ludzkości, torując w ten sposób drogę do pokoju.
Dobrze znany wielki filozof i teolog, św Tomasz z Akwinu, Majmonides z Kordoby (1138-1204), którego osiemsetną rocznicę śmierci obchodzimy w tym roku, — wyrażali nadzieję, że lepsze stosunki między żydami i chrześcijanami
— „mogłyby doprowadzić cały świat do jednomyślnej adoracji Boga” ,
jak już zostało powiedziane:
— „Będę zmieniać mowę narodów do czystej mowy, aby wszystkie z nich mogły zwrócić się ku imieniu Pana oraz służyć mu jednomyślnie „
(So 3, 9), (Miszne Tora, Hilkhòt Melakhim XI, 4, wyd Jerozolima, Mosad Harav Kook.).
3. Omówiliśmy wiele wspólnych podstaw 13 kwietnia 1986, gdy biskup Rzymu — pierwszy raz od czasów Apostoła Piotra – złożył wam wizytę: — był to uścisk braci, którzy spotykali się ponownie po długim okresie, pełnym niezrozumienia, odrzucenia i niepokoju.
Kościół katolicki na Soborze zwołanym przez bł. Papieża Jana XXIII, zwłaszcza po opublikowaniu Deklaracji Nostra aetate (Nostra aetate) (28 października 1965), — otworzył na was szeroko ramiona, pamiętając, że
— „Jezus był oraz na zawsze pozostanie Żydem”;
(Komisja ds. Kontaktów Religijnych z Judaizmem, zwraca uwagę na prawidłowy sposób przedstawiania żydów i judaizmu w przepowiadaniu oraz katechezie w Kościele Rzymskokatolickim (Notes on the correct way to present the Jews and Judaism in preaching and catechesis in the Roman Catholic Church ) [1985]: III, 12).
Podczas Soboru Watykańskiego II, Kościół w sposób jasny i ostateczny potwierdził odrzucenie wszelkich przejawów antysemityzmu.
Jednakże szczere zerwanie ( w oryginale: deploration) oraz potępienie wrogości skierowanej przeciwko ludności żydowskiej, które często naznaczone jest historycznie nie wystarczają; — powinniśmy również rozwijać przyjaźń, szacunek i braterskie stosunki z nami.
Te przyjazne stosunki, wzmocnione i pielęgnowane po posiedzeniu sesji Soboru w ubiegłym wieku, — ukazały nas zjednoczonych w upamiętnieniu ofiar Shoah, — zwłaszcza tych, którzy zostali wyrwani z rodzin oraz od swojej ukochanej społeczności żydowskiej w Rzymie w październiku 1943 r. i zostali internowani w Oświęcimiu.
Niech ich pamięć będzie błogosławiona i skłoni nas do współpracy jako bracia i siostry.
Co więcej, jest to też obowiązek do pamiętania o tych wszystkich chrześcijanach, — motywowanych naturalną dobrocią oraz prawym sumieniem ukształtowanym przez ich wiarę i nauczanie Ewangelii, którzy odważnie reagowali, także w tym mieście w Rzymie okazując praktyczną solidarność i pomoc prze śladowanym żydom, czasem nawet z narażeniem własnego życia.²
Niechaj ich błogosławione wspomnienie pozostanie żywe we wspólnej pamięci, — z całą pewnością, — że dla nich, jak i dla wszystkich „ludów i narodów ” (the tzaddiqim), — jest przygotowane miejsce w przyszłym świecie, po zmartwychwstaniu umarłych.³
Nie możemy też zapomnieć, oprócz oficjalnych wystąpień, o często ukrytych działaniach Stolicy Apostolskiej, która niosła pomoc żydom w niebezpieczeństwie na wiele sposobów, co zostało uznane przez autorytatywnych przedstawicieli. (por. Pamiętamy: refleksja nad „Shoah”; We remember: A reflection on the „Shoah’,, 16 marca 1998 r.).
4. Z pomocą niebios, — podejmując tę drogę do braterstwa, — Kościół nie zawahał się wyrazić głębokiego smutku z powodu „porażek swoich synów i córek w wszystkich czasów” (tamże), i w akcie pokuty (teshuvà), — zwrócił się o przebaczenie ich win, w jakikolwiek sposób przyczynili się do napawającego bólem antyjudaizmu i antysemityzmu (tamże).
Podczas Wielkiego Jubileuszu, modliliśmy się o miłosierdzie Bożego w Bazylice św. Piotra w Rzymie i w Jerozolimie, — mieście ukochanym przez wszystkich Żydów, — sercu tej ziemi, która jest święta dla nas wszystkich.
Następca Piotra udał się na pielgrzymkę na wzgórza Judei; — modlił się u waszego boku na górze Syjon, u podnóża tego Świętego Miejsca oraz złożył hołd ofiarom Szoah w Yad Vashem;
Niestety, sama myśl o Ziemi Świętej rodzi w naszych sercach lęk i smutek z powodu trwającej przemocy, która zabarwia ten region nadmiarem przelanej niewinnej krwi przez Izraelczyków i Palestyńczyków, — która utrudnia pokój i sprawiedliwość na świecie.
Dlatego dziś z wiarą i nadzieją, kierujemy żarliwą modlitwę do Przedwiecznego Boga Pokoju (Shalom), aby wrogość i nienawiść zostały pokonane przez tych, którzy zwracają się do naszego Ojca Abrahama — Ojca żydów, chrześcijan i muzułmanów — aby prowadził nas drogą do oświeconej wiedzy na temat więzi, które ich łączą oraz odpowiedzialności, która ciąży na barkach każdego z nich.
Wciąż mamy długą drogę do przebycia: — Bóg sprawiedliwości, pokoju, i miłosierdzia oraz pojednania wzywa nas do zdecydowanej współpracy w dzisiejszym skłóconym świecie naznaczonym bliznami wojennymi.
Jeśli uda nam się połączyć nasze serca i ręce, aby odpowiedzieć na Boże wezwanie Przedwiecznego, — zajaśnieje pośród nas, aby oświecić wszystkich ludzi — oraz pokazać nam drogę do pokoju, Shalom. — Chodźmy razem z jednym sercem.
5. Nie tylko w Jerozolimie, — w Ziemi Izraela, — ale także tu, w Rzymie, — możemy zrobić wiele rzeczy wspólnie: dla tych blisko nas, którzy cierpią marginalizację, dla imigrantów i cudzoziemców, dla słabych oraz ubogich.
Podzielając wartości obrony życia oraz godności każdej osoby ludzkiej, możemy zwiększyć naszą braterską współpracę w konkretny sposób.
Nasze dzisiejsze spotkanie jest jakby dopełnieniem, w ramach przygotowań do zbliżającej się uroczystości naszej Pięćdziesiątnicy, — waszego Shavu”òt, — która głosi pełnię w naszych obchodach Wielkanocy.
Niech te święta ukażą nas zjednoczonymi w modlitwie Dawida, paschalnego Hallel.
„Hallelu et Adonay kol goim
shabbehuHu kol ha-ummim
ki gavar „alenu khasdo
we-emet Adonay le-„olam”.
„Laudate Dominum, omnes gentes, collaudate Eum, omnes populi.
Quoniam confirmata est super nos misericordia eius,
et veritas Domini manet in aeternum” Hallelu-Yah (Ps 117[116]).
„Chwalcie Pana wszystkie narody, chwalcie Go razem, wszyscy wy.
Bo On obdarzył nas w swoim miłosierdziu;
a prawda Pańska trwa na wieki ” 4
Watykan 22 maja 2004
IOANNES PAULUS II
——————————
tłum. m.jasinska
Przypisy: m.jasinska
¹Dokładnie przytaczana perykopa brzmi:
— „A jeśli zaczyn jest święty, to i ciasto, i jeśli korzeń święty, to i gałęzie.
A jeśli niektóre gałęzie zostały ułamane, ty zaś skoro byłeś płonną oliwą, jesteś w nie wszczepiony i stałeś się uczestnikiem korzeni i tłustości oliwnej – nie wynoś się ponad gałęzie.
A jeśli się wynosisz, to nie ty nosisz korzenie, ale korzeń ciebie” — Rz 11, 16-18;
— „Nie żałuje bowiem Bóg darów i wezwania” – Rz 11, 29;
wg Biblii Jakuba Wujka;
To mówi św. Paweł – nawrócony żyd: — czy można, — jak czyni to Jan Paweł II, — Wikariusz Chrystusowy, — widzialna Głowa Kościoła Katolickiego!!!– bez nadużycia i manipulacji – przytaczać te słowa św. Pawła skierowane do pogańskich Rzymian – przytaczać jako potwierdzenie słuszności uporczywego tkwienia judaizmu w zaprzaństwie i odrzucaniu Jezusa Chrystusa — jako zapowiadanego Mesjasza – Jedynego Zbawiciela i Odkupiciela świata – Boga prawdziwego – poza Którym nie ma zbawienia, a wręcz przeciwnie – jest wieczne potępienie?
²Tu trochę „świętego” lukru dla zbulwersowanej reszty katolików…
³ Wszyscy są zbawieni bez potrzeby nawrócenia na chrześcijaństwo !!!
4 „Chwalcie Pana wszystkie narody, chwalcie Go wszystkie ludy, bo może jest nad nami miłosierdzie Jego, a prawda Pańska trwa na wieki!”
Za; http://www.vatican.va/holy_father/john_paul_ii/speeches/2004/may/documents/hf_jp-ii_spe_20040523_rabbino-segni_en.html
MESSAGE OF JOHN PAUL II
TO THE CHIEF RABBI OF ROME
DR RICCARDO DI SEGNI
FOR THE CENTENARY OF THE GREAT SYNAGOGUE OF ROME
To the most distinguished Dr Riccardo Di Segni
Chief Rabbi of Rome
Shalom!
„Behold, how good and pleasant it is when brothers dwell in unity!
Hinneh ma tov u-ma na”im, shevet akhim gam yakhad!” (Ps 133 [132]: 1).
1. With deep joy I join the Jewish Community of Rome which is celebrating the centenary of the Great Synagogue of Rome, a symbol and a reminder of the millennial presence in this city of the people of the Covenant of Sinai.
For more than 2,000 years your community has been an integral part of life in the city; it can boast of being the most ancient Jewish Community in Western Europe and of having played an important role in spreading Judaism on this Continent.
Today’s commemoration, therefore, acquires a special significance for religious, cultural and social life in the capital and cannot but have a very special resonance in the heart of the Bishop of Rome! Since I am unable to attend in person, I have asked my Vicar General for the Diocese of Rome, Cardinal Camillo Ruini, to represent me; he is accompanied by Cardinal Walter Kasper, President of the Holy See’s Commission for Relations with the Jews. They formally express my desire to be with you on this day.
In offering you my respectful greeting, distinguished Dr Riccardo Di Segni, I extend my cordial thoughts to all the Members of the Community, to their President, Mr Leone Elio Paserman, and to all who are gathered to witness once again to the importance and vigour of the religious patrimony that is celebrated every Saturday in the Great Synagogue of Rome. I would like to extend a special greeting to Professor Elio Toaff, Chief Rabbi emeritus; with his open and generous spirit, he welcomed me to the Synagogue when I visited it on 13 April 1986.
The event lives on, engraved in my mind and heart as a symbol of new developments in relations between the Jewish people and the Catholic Church in recent decades after periods that were at times difficult and troubled.
2. Today’s celebration, in whose joy we all readily join, recalls the first century of this majestic Synagogue. It stands on the banks of the Tiber, witnessing with the harmony of its architectural lines to faith and to praise of the Almighty. The Christian Community of Rome, through the Successor of Peter, joins you in thanking the Lord for this happy occasion. As I said during the Visit I mentioned, we greet you as our „beloved brothers” in the faith of Abraham, our Patriarch, of Isaac and Jacob, of Sarah and Rebecca, Rachael and Leah.
In writing to the Romans (cf. Rom 11: 16-18), St Paul was already speaking of the holy root of Israel on which pagans are grafted onto Christ, „for the gifts and the call of God are irrevocable” (Rom 11: 29), and you continue to be the first-born people of the Covenant (Liturgy of Good Friday, General Intercessions, For the Jewish People).
You have been citizens of this City of Rome for more than 2,000 years, even before Peter the fisherman and Paul in chains came here sustained from within by the breath of the Spirit.
Not only the Sacred Scriptures, in which to a large extent we share, not only the liturgy but also very ancient art forms witness to the Church’s deep bond with the Synagogue; this is because of that spiritual heritage which without being divided or rejected has been made known to believers in Christ and constitutes an inseparable bond between us and you, the people of the Torah of Moses, the good olive tree onto which a new branch was grafted (cf. Rom 11: 17).
In the Middle Ages, some of your great thinkers, such as Yehuda ha-Levi and Moses Maimonides, sought to examine how it would be possible to worship the Lord and serve suffering humanity together, thereby paving the way to peace.
The great philospher and theologian, well known to St Thomas Aquinas, Maimonides of Cordoba (1138-1204), the eighth centenary of whose death we are commemorating this year, expressed the hope that better relations between Jews and Christians might lead „the whole world to unanimous adoration of God as has been said: „I will change the speech of the peoples to a pure speech, that all of them may call on the name of the Lord and serve him with one accord’ (Zep 3: 9)” (Mishneh Torah, Hilkhòt Melakhim XI, 4, ed. Jerusalem, Mossad Harav Kook).
3. We have covered much ground together since that 13 April 1986 when the Bishop of Rome – the first since the Apostle Peter – paid you a visit:
it was the embrace of brothers who were meeting again after a long period fraught with misunderstanding, rejection and distress. With the Second Vatican Ecumenical Council inaugurated by Bl. Pope John XXIII, and especially after the publication of the Declaration Nostra Aetate (28 October 1965), the Catholic Church opened her arms wide to you, remembering that „Jesus was and will always remain a Jew”
(Commission for Religious Relations with the Jews, Notes on the correct way to present the Jews and Judaism in preaching and catechesis in the Roman Catholic Church [1985]: III, 12).
During the Second Vatican Council, the Church clearly and definitively reaffirmed her rejection of all expressions of anti-Semitism. However, the sincere deploration and condemnation of those hostilities directed against the Jewish people that have often marked history do not suffice; we must also develop friendship, esteem and brotherly relations with them.
These friendly relations, reinforced and nurtured after the session of the Council in the last century, saw us united in commemorating the victims of the Shoah, especially those who were wrenched from their families and from your beloved Jewish Community in Rome in October 1943 and interned in Auschwitz. May their memory be blessed and induce us to work as brothers and sisters.
Moreover, it is only right to remember all those Christians, motivated by natural kindliness and an upright conscience and sustained by their faith and the teaching of the Gospel, who reacted courageously also in this city of Rome and offered the persecuted Jews practical help in the form of solidarity and assistance, sometimes even at the risk of their own lives.
May their blessed memory live on, together with the certainty that for them, as for all the „just of nations”, the tzaddiqim, a place is prepared in the future world in the resurrection of the dead. Nor can we forget, in addition to the official pronouncements, the often hidden action of the Apostolic See which went to the aid of the Jews in danger in many ways, as has been recognized by authoritative representatives of it (cf. We remember: A reflection on the „Shoah’, 16 March 1998).
4. With help from Heaven, in taking this road to brotherhood, the Church has not hesitated to express deep sorrow at „the failures of her sons and daughters in every age” (ibid.) and, in an act of repentance (teshuvà), has asked forgiveness for their responsibility connected in any way with the scourges of anti-Judaism and anti-Semitism (ibid.).
During the Great Jubilee, we prayed for God’s mercy in the Basilica sacred to the memory of Peter in Rome, and in Jerusalem, the city beloved by all Jews, the heart of that Land which is Holy for us all. The Successor of Peter went on pilgrimage to the hills of Judea and paid homage to the victims of the Shoah at Yad Vashem; he prayed beside you on Mount Zion at the foot of that Holy Place.
Unfortunately, the mere thought of the Holy Land gives rise in our hearts to anxiety and sorrow because of the violence that continues to stain that region and the excessive flow of innocent blood poured out by both Israelis and Palestinians that hinders peace in justice from dawning.
Today, therefore, in faith and hope, we are addressing a fervent prayer to the Eternal One, to the God of Shalom, so that enmity and hatred may no longer overpower those who turn to our father, Abraham – Jews, Christians and Muslims – and may lead the way to a clear knowledge of the ties that bind them and the responsibilities that lie on each one’s shoulders.
We still have a long way to go: the God of justice and peace, of mercy and of reconciliation calls us to collaborate without wavering in our world today which is scarred by disputes and hostilities. If we can join our hearts and hands to respond to the divine call, the light of the Eternal One will shine close to us to illumine all peoples and show us paths to peace, to Shalom. Let us walk them with one heart.
5. Not only in Jerusalem and in the Land of Israel but also here in Rome, we can do many things together: for those close to us who are suffering marginalization, for immigrants and foreigners, for the weak and the poverty-stricken. Sharing the values of the defence of life and the dignity of every human person, we can increase our fraternal cooperation in concrete ways.
Our meeting today is, as it were, in preparation for your imminent solemnity of Shavu”òt and of our Pentecost which proclaim the fullness of our respective paschal celebrations. May these feasts see us united in praying David’s paschal Hallel.
„Hallelu et Adonay kol goim
shabbehuHu kol ha-ummim
ki gavar „alenu khasdo
we-emet Adonay le-„olam”.
„Laudate Dominum, omnes gentes, collaudate Eum, omnes populi.
Quoniam confirmata est super nos misericordia eius,
et veritas Domini manet in aeternum” Hallelu-Yah (Ps 117[116]).
From the Vatican, 22 May 2004
IOANNES PAULUS II
_____________________
Za; http:// www.vatican.va/ holy_father/ john_paul_ii/speeches/2004/may/documents /hf jp-ii spe 20040523_rabbino-segni_en.html – pełny tekst:
forumdlazycia lifeStyl 