Narodzenie, z Kaplicy Scrovegnich /Nativity, from the Scrovegni Chapel
Ewangelia według św. Marka (Mk 6,1-6)
1 Wyszedł stamtąd i przyszedł do swego rodzinnego miasta.
A towarzyszyli Mu Jego uczniowie.
2 Gdy nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze;
a wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem:
«Skąd On to ma? Czytaj dalej „Synagoga w Nazarecie – Ewangelia według św. Marka (Mk 6,1-6)”
Piękny witraż Tomasza Apostoła w rzeszowskim kościele na Staromieściu /Foto: Arkadiusz Bednarczyk
Święty Tomasz Apostoł to postać znana z kart Ewangelii. Informacje o nim są bardzo skąpe. Nie wiemy dokładnie, skąd pochodził. Pewne jest, że należał do grona Dwunastu, jest bowiem wspomniany przez wszystkich synoptyków, którzy wymieniają imiona Apostołów (por. Mt 10,2-4; Mk 3,16-19; Łk 6,12-16). Krótkie wzmianki o Tomaszu Apostole znajdujemy w Ewangelii wg św. Jana. Gdy Jezus mówił uczniom, że znają drogę, dokąd On idzie, Tomasz zapytał: „Panie, nie wiemy, dokąd idziesz. Jak wiec możemy znać drogę?” (J 14,5). Wówczas Jezus mu odpowiedział: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie” (J 14,6).
***Historia uczy, że chrześcijaństwa nie da się pogodzić z demokracją. Prawdy tej wielokrotnie dowiedziono, dogłębnie ją zanalizowano, wnioski z tego płynące przez stulecia ogłaszano, a mimo to niesłabnąca armia „chrześcijańskich demokratów” usilnie dąży do zaślubienia owych dwóch organizmów nie bacząc, iż tworzy hybrydę – byt sztuczny, śmieszny i jałowy.
Tomy napisano o tym, dlaczego Judasz zdradził, dlaczego wystarczyło do tego trzydzieści srebrników, dlaczego wybrał akurat pocałunek jako znak, dlaczego jednak dostał zapalenia sumienia i powiesił się.
Postać intrygująca tak, jak każde zło i małość ludzka.
Nie przypadkiem kolorowe czasopisma rozpisują się o tym kto kogo zdradził, komu kumpel dał w pysk i która gwiazda dostała mandat. — Nie napiszą przecież o zwyczajnie żyjącej rodzinie czy nawet o aktorce, która po skończonej pracy przykładnie wraca do domu, do męża i dzieci bo niby o czym pisać, to ludzi, jak się dziś mówi „nie rajcuje”, takie tematy „nie grzeją”.
Haec est autem vita aeterna, ut cognoscant Te solum Deum verum et quem misisti Iesum Christum.
A ten jest żywot wieczny, aby poznali Ciebie, jedynego Boga prawdziwego, i Tego, któregoś posłał, Jezusa Chrystusa.
(J. XVII, 3)
„Apparuit enim gratia Dei Salvatoris nostri omnibus hominibus, erudiens nos, ut abnegantes impietatem et saecularia desideria, sobrie, et iuste, et pie vivamus in hoc saeculo, expectantes beatam spem, et adventum gloriae magni Dei, et Salvatoris nostri Iesu Christi; qui dedit semetipsum pro nobis, ut nos redimeret ab omni iniquitate, et mundaret sibi populum acceptabilem, sectatorem bonorum operum”. (S. Paulus Apostolus, Tit. II, 11-14)
Czytaj dalej „Pismo święte | Historia biblijna | Ultra montes – sede vacante |”
______________________________________________________
Samo nazywanie Go [Pana Jezusa] „Panem” — z pewnością nas nie zbawi. Wyraźnie powiada:
— „Nie każdy, kto mi mówi panie, panie, będzie zbawiony, lecz tylko ten, kto pełni sprawiedliwość„
(Mt 7, 21).
Tak więc, bracia, czynami mamy Go wyznawać: — miłując się wzajemnie, unikając cudzołóstwa, obmowy, zazdrości, zachowując wstrzemięźliwość, świadcząc miłosierdzie, czyniąc dobrze.
— Tak tylko postępując, nigdy zaś przeciwnie, — wyznajemy Go.
Nie wolno nam bać się ludzi więcej niż Boga. — Właśnie dlatego rzekł Pan:
— „Gdybyście wszyscy razem spoczywali na piersi mojej, a nie zachowy- wali przykazań moich, odrzucę was i rzeknę wam:
— odejdźcie ode mnie, nie znam was, nie wiem skąd jesteście wy, którzy pełnicie nieprawość” .
Toteż przestańmy, bracia, liczyć się z jakimikolwiek względami tego świata, w którym odbywamy doczesną pielgrzymkę; — nie lękajmy się wyobcowania zeń, — lecz pełnijmy wolę Tego, Który nas powołał.
Czytaj dalej „Przestańmy liczyć się z względami tego świata”
WEDŁUG
Postylli Katolickiej Większej
KS. JAKUBA WUJKA SI
––––––––
The Temptation on the Mount, Duccio di Buoninsegna /.artbible.org
W Ewangelii dzisiejszej Chrystus Pan nie już słowem Swoim, ale własnym przykładem nas uczy, jaką bronią mamy zwalczać nieprzyjaciela dusz naszych i wszelkie pokusy. — Zastanówmy się nad tym nieco uważniej.
Był zawiedziony Jezus na puszczę od Ducha, aby był kuszony od diabła.
Nie sam Chrystus Swoją ludzką wolą udał się na puszczę, ale był tam zawiedziony od Ducha Świętego.
Jest w tym ważna dla nas nauka, — mianowicie, — abyśmy spraw i przedsięwzięć naszych nie rozpoczynali lekkomyślnie, kierując się tym, co bardziej dogadza własnej pysze, chciwości lub zmysłowości, — ale we wszystkim oglądając się na wolę Bożą.
Gdy zaś wola Boża zakryta jest przed nami, — należy prosić Ducha Świętego o oświecenie i radzić się ludzi rozumnych i bogobojnych, — a Pan Bóg tym, którzy szczerze szukają Jego woli, nie pozwoli zejść na manowce.
– Chrystus był zawiedziony na puszczę. — Ma i człowiek swoją puszczę, na którą go Duch Święty prowadzi.
Cóż to za puszcza? — Dawni pustelnicy uciekali od świata na miejsca osobne, aby ich świat nie zbałamucił i swymi ułudami od Boga nie odwiódł.
Ty, chrześcijaninie, na taką puszczę nie pójdziesz, bo choćbyś chciał, nie możesz opuścić żony, dziatek, starych rodziców, gospodarstwa lub urzędu swego.
Ależ za to taką puszczą jest dla ciebie uciekanie od okazji grzechowych, — pokuta święta, unikanie obrazy Bożej, odwracanie oczu od marności świata, powściąganie języka, powstrzymywanie się od towarzystwa ludzi przewrotnych, modlitwa, umartwienie i praca, aby cię nieprzyjaciel twej duszy nie zastał próżnującym.
Na taką puszczę Duch Święty rad nas wywodzi i chce, abyśmy na niej wszyscy Panu Bogu służyli.
Nie obejdzie się tu wprawdzie bez pokus, boć czart tych właśnie nagabywa, którzy chcą stać wiernie przy woli Bożej i strzec przykazań Boskich; lecz obawiać się ich zbytnio nie potrzebujemy, ponieważ Zbawiciel dał nam oręż do ręki i nauczył, jak nim zwyciężać podniety grzechowe.
————————————————————————————————————————————–W związku z 50-leciem przyjęcia przez II Sobór Watykański Deklaracji „Nostra Aetate”, — posiadającej podtytuł „Drogowskazy na drodze do wzajemnego zrozumienia i poszanowania pomiędzy żydami i katolikami”,
— Franciszek przyjął 30 czerwca w Watykanie, 250 delegatów Międzynarodowej Rady Chrześcijan i Żydów (International Council of Christians and Jews).
Oczywiście mowa tu jest o żydach nie w aspekcie narodowym, — ale jako o wyznawcach religii o nazwie judaizm, — to znaczy religii nie wierzących w Chrystusa — (chociaż wiemy, że byli tacy, którzy uwierzyli, ze świętymi Apostołami na czele — i że także istnieją tacy do dnia dzisiejszego).
Szczególnie „Radio Watykan”, — jako o ważnym wydarzeniu, mówi o spotkaniu papieża z delegacją żydowskiej, społecznej — (jak ona siebie teraz nazywa) organizacji B’nai B’rith.
Czytaj dalej „Franciszek – najlepszy przyjaciel żydowskiej loży B’nai B’rith”
Dlaczego? Zaraz to uzasadnię.
Święta księga islamu Koran został podyktowany Mahometowi przez „Archanioła Gabriela”, który nawiedzał „proroka” przez 23 lata w miesiącu Ramadan. Trwało to aż do ostatniego roku życia Proroka.
W Koranie w kilkudziesięciu miejscach wspominany jest Pan Jezus — jednak praktycznie zawsze z sugestią pochodzącą od duchowego gościa, która wybrzmiewa mniej więcej w następujący sposób „Pamiętaj On nie jest Synem Bożym”.
Tymczasem w pierwszym liście Świętego Jana (1J4.1-3) znajdujemy wskazówkę — jakiej próbie poddać duchy przychodzące do ludzi celem rozpoznania czy przychodzą z Nieba, czy może z Piekła.
„Umiłowani, nie dowierzajcie każdemu duchowi,
ale badajcie duchy, czy są z Boga, (…)
Po tym poznajecie Ducha Bożego: każdy duch, który uznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, jest z Boga.
Każdy zaś duch, który nie uznaje Jezusa, nie jest z Boga;
i to jest duch Antychrysta,”
Objawiający się Mahometowi ”Archanioł Gabriel” — wprost zaprzecza wcieleniu Pana Jezusa.
Ty jesteś Piotr czyli Skała, i na tej Skale zbuduję Kościół mój. (Mt 16, 18).
Już w IV wieku obchodzono w Rzymie 22 lutego święto Katedry Świętego Piotra, wspominając, że Apostoł był biskupem tego miasta. Święto, rozszerzone na cały Kościół, przypomina, że Stolica Piotrowa jest podstawą jedności Kościoła
Słowa Ewangelii według św. Marka.
„Jezus wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki i by mieli władzę wypędzać złe duchy.
Ustanowił więc Dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr; dalej Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba, którym nadał przydomek Boanerges, to znaczy: Synowie gromu; dalej Andrzeja, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Tadeusza, Szymona Gorliwego i Judasza Iskariotę, który właśnie Go wydał..” / http://www.brewiarz.pl/ii_16/2202/index.php3
Św. Leon Wielki, papież i doktor Kościoła; Kazanie 4 w rocznicę wyboru, 2-3 (Sermo 4 de Natali ipsius, 2-3: PL 54, 149-151)
Jeden tylko Piotr zostaje wybrany spośród całego świata i postawiony na czele wszystkich powołanych ludów oraz grona Apostołów i wszystkich ojców Kościoła. Wprawdzie wśród ludu Bożego wielu jest kapłanów i wielu pasterzy, ale ich wszystkich, którymi najpierw włada Chrystus, ma prowadzić Piotr.
Ukochani!
Bóg w swej łaskawości dał temu mężowi wielki i podziwu godny udział w swej władzy; a jeżeli z woli Bożej także i pozostali pasterze Kościoła mieli ją dzielić z Piotrem, to jednak wszystko, czego im Bóg udzielił, dał im przez niego. Wszystkich też Apostołów Pan zapytuje, co ludzie o Nim sądzą. Wszyscy też odpowiadają podobnie, bo powtarzają tylko ludzkie i nierozumne o Nim opowiadania.
forumdlazycia lifeStyl 
Musisz się zalogować aby dodać komentarz.