12 września Najświętszego Imienia Maryi

Obchód ku czci Imienia Maryi powstał  w  początkach  XVI w.  w  Cuenca w Hiszpanii  i był celebrowany 15 września,  w  oktawę  święta  Narodzenia Maryi. Z czasem został rozszerzony na teren całej Hiszpanii.

Po zwycięstwie króla Jana III Sobieskiego nad Turkami  w   bitwie  pod  Wiedniem  w  1683  r. Innocenty XI  rozszerzył  ten  obchód  na cały Kościół i wyznaczył go na niedzielę po święcie Narodzenia Maryi.

Późniejsze  reformy  kalendarza  i  przepisów  liturgicznych  przeniosły  go  na dzień   12  września,  kiedy  to  Martyrologium  Rzymskie  wspomina  Wiktorię  Wiedeńską. Obchód ten dekretem Kongregacji  ds. Kultu Bożego  i  Dyscypliny  Sakramentów z 2001 r. wprowadzono do Kalendarza Rzymskiego  (ogólnego)  w randze wspomnienia dowolnego.

Imię Maryi  czcimy  w  Kościele  w  sposób szczególny,  ponieważ  należy  ono  do Matki Boga, Królowej nieba i ziemi, Matki miłosierdzia. Dzisiejsze wspomnienie – „imieniny” Matki Bożej  – przypominają nam o przywilejach nadanych Maryi przez Boga i wszystkich łaskach, jakie otrzymaliśmy od Boga za Jej pośrednictwem i wstawiennictwem, wzywając Jej Imienia. Zgodnie z wymogami Prawa mojżeszowe go, w piętnaście dni po urodzeniu dziecięcia płci żeńskiej odbywał się obrzęd nadania mu imienia (Kpł 12, 5). Według podania Joachim i Anna wybrali dla swojej córki za wyraź- nym wskazaniem Bożym imię Maryja. Jego brzmienie  i  znaczenie zmieniało się w różnych czasach. Po raz pierwszy spotykamy je w Księdze Wyjścia. Nosiła je siostra Mojżesza (Wj 6, 20; Lb 26, 59 itp.). W czasach Jezusa imię to było wśród niewiast bardzo popularne. Ewangelie i pisma apostolskie przytaczają oprócz Matki Chrystusa cztery Marie: Marię Kleofasową (Mt 27, 55-56; Mk 15, 40; J 19, 25), Marię Magdalenę (Łk 8, 2-3; 23, 49. 50), Marię,  matkę św. Marka Ewangelisty (Dz 12, 12; 12, 25) i Marię, siostrę Łazarza (J 11, 1 -2; Łk 10, 38). Imię to wymawiano różnie: Miriam, Mariam, Maria, Mariamme, Mariame itp. Imię to posiada również kilkadziesiąt znaczeń. Najczęściej wymienia się „Pani” i „Gwiazda morza„. Maryję nazywamy naszą Matką; jest Ona – zgodnie z wolą Chrystusa, wyrażoną na krzyżu – Matką całego Kościoła. Po Wniebowzięciu została ukoronowana na Królową nieba i ziemi. Polacy czczą Ją także jako Królową Polski. Maryja jest naszą Wspomożycielką i Pośredniczką, jedyną ucieczką grzeszników. W ciągu wieków historii Kościoła powstały setki różnorodnych tytułów (wymienianych np. w Litanii Loretańskiej czy starszej od niej, pięknej Litanii Dominikańskiej, a także w starożytnym hymnie greckim Akatyście). Za pomocą tych określeń wzywamy opieki i orędownictwa Matki Bożej.

Bardzo wielu świętych wyróżniało się szczególnym nabożeństwem do Imienia Maryi, wiele razy wypowiadając je z największą radością i słodyczą serca, np. Piotr Chryzolog (+ 450), św. Bernard (+ 1153), św. Antonin z Florencji (+ 14 5 9), św. Hiacynta Marescotti (+ 1640), św. Franciszek z Pauli (+ 1507), św. Al- fons Liguori (+ 1787).

Dzisiejsze wspomnienie jest jednym z wielu obchodów Maryjnych, które są paralelne do obchodów ku czci Chrystusa.

Jak świętujemy narodzenie Chrystusa (25 grudnia) i Jego Najświętsze Imię (3 stycznia), podobnie obchodzimy wspomnienia tych samych tajemnic z życia Maryi (odpowiednio 8 i 12 września).

_____________________________________________

Za; http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/09-12a.php3