Matka Boża Szkaplerzna, Królowa Karmelu. Statua w Bazylice na Górze Karmel
Góra Karmel zajmuje honorowe miejsce w mistyce chrześcijańskiej, w dziejach reli- gii, w historii i w geografii.
Na wyżyny najwyższej wzniosłości mistycz nej wyniósł górę Karmel św. Jan od Krzy- ża. Ten współreformator zakonu karme-litańskiego – wraz ze św. Teresą z Avili – dla potrzeb duchowych karmelitanek napisał fundamentalne w mistyce dzieło Droga na Górę Karmel.
Góra Karmel jest tu miejscem zjednocze- nia się w najwyższym stopniu z Bogiem w duchu wzajemnej miłości Boga i człowieka. Księga traktuje o tym, jak poko- nać wszelkie przeszkody i trudności, piętrzące się na tej drodze. We właści- wy temu świętemu i znakomitemu poecie sposób ukazana jest konieczność przejścia przez „noc czynną” zmysłów, ducha, pamięci i woli, przez „noc ciemną”.
Jest to wszystko konieczne po to, by każda dusza mogła zrozumieć,
„jaką drogą idzie i jaką iść powinna, jeśli chce dojść na szczyt Góry”.
Geograficznie góra Karmel jest jednym z najpiękniejszych miejsc Ziemi Świę- tej. Jak kadłub okrętu wcina się w Morze Śródziemne swym wysokim na 546 m masywem, sąsiadującym z Hajfą. Piękno tej góry było wielokrotnie opiewane, także w Biblii. Karmel znaczy po hebrajsku „ogród Boży”.
W grotach wśród zieleni i strumyków tej góry już w zamierzchłych czasach biblijnych pędzili życie pustelnicy.
Góra Karmel w szczególny sposób związana jest ze świętym prorokiem Elia- szem, który na niej przebywał.
- Dramatyczne dzieje św. Eliasza – współpatrona zakonu karmelitańskiego – opisane są w Pierwszej Księdze Królewskiej.
To właśnie na Karmelu św. Eliasz złożył ofiarę przyjętą przez Boga, przez co rozgromił kapłanów Baala.
Na Karmelu przebywał też uczeń Eliasza, św. Elizeusz.
Przewodnik Donata Baldi OFM W Ojczyźnie Chrystusa podaje, że
„od czasów proroka Eliasza ciągnie się linia duchowego dziedzictwa aż do powstałego tutaj Zakonu Karmelitańskiego”.
Dla duchowości chrześcijańskiej i karmelitańskiej w szczególności niezwykle ważna jest wizja obłoku podnoszącego się nad morzem, jaką miał św. Eliasz, powszechnie uznawana za prefigurację objawienia Niepokalanego Poczęcia.
Życie pustelnicze na górze Karmel szczególnie rozkwitło w czasach władania Ziemią Świętą przez krzyżowców. W początkach XIII w. pojawiła się idea na- dania pustelnikom reguły.
- Uczynił to św. Brokard wspólnie z patriarchą Jerozolimy – św. Albertem z Vercelli.
Tak powstał zakon karmelitański – zakon pustelników Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel.
- Eremici zbudowali na Karmelu świątyńkę ku czci Matki Bożej.
Po upadku Akki (1291) klasztor na Karmelu został zburzony, a większość za- konników poniosła śmierć męczeńską z rąk tureckich. Pozostali zakonnicy przenieśli się do Europy.
Ale większość karmelitów musiała emigrować do Europy już wcześniej, w I połowie XIII w.
W 1251 r. w Aylesford w Anglii Matka Boża objawiła św. Szymonowi Stockowi Szkaplerz Święty jako znak, w którym zwycięży on piętrzące się przed zako- nem trudności, i wyraz opieki Maryi nad Jej poświęconym i umiłowanym przez Nią zakonem.
Karmelici dwukrotnie w historii wracali na Karmel.
Dziś wznosi się tam sanktuarium „Stella Maris”, a pod prezbiterium bazyliki klasztornej znajduje się udokumentowana tradycją grota św. Eliasza.
Ileż to więc wątków ludzkiej duchowości spina jedno pojęcie: Góra Karmel.
_____________________________
Wojciech Skrodzki
- Autor jest członkiem Bractwa Szkaplerznego
Za; http://www.niedziela.pl/artykul/74390/nd/O-Gorze-Karmel
- Zdjęcia z Góry Karmel: pustyniakarmelu.blogspot.com – dod. emjot
forumdlazycia lifeStyl 